احمد نهازی

بالاخره یک روز خواهم آمد

بالاخره، یک روز آدینه خواهم آمد، همان جای همیشگی، زیر انبوهِ درختان سرسبز سپیدار و کنار جاده ای که به تو منتهی می شود، خواهم ایستاد. دست در دست تو می دهم، با تو سبز خواهم شد، با تو سبز خواهد شد تمام خاطراتم و تمام زندگانی ام. ت...

کویر بی کسی

اینکه کفش هایمان پر از سنگریزه است و راه رفتن دشوار و خورشید با آن چشمان زردش زل زده است به ما و در این کویر بی کسی شر شر عرق می ریزیم و آبی نیست برای نوشیدن، دلیل نمی شود که بایستیم و اینجا، در میان گرما و شن های داغش، جان بدهیم....

کوله پشتی سال 97 من

سال نود و شش هم به پایان رسید و بهاری دیگر طبیعت را در آغوش گرفت. این سال، بسیار پر هیجان گذشت. برای من، همه چیز داشت. از شکست و درد و ناراحتی گرفته تا موفقیت و اثبات خود. می توانم این سال...

اینجایم

هوای خانه سرد است و دستانم میلرزد. پنجره را می بندم تا که شاید کمی هوا گرم تر شود. پدر می گوید پنجره را باز کن. آخر می دانی آتشی در وجودش شعله ور شده است. دقیقا همان موقع که رفتی. آتشی از جن...

فقط برای خالی نبودن عریضه...

فقط برای خالی نبودن عریضه بگویمت که آدمی تا تاب و توانی دارد و جون و جلایی، خدا را بنده نیست ولی تا که نعمت سلامتی از کف برون رود دو دستی خدایش را و تمام مقدساتش را می خواند. حال و روز همه ی ما...

برکه ی خاموش دلم

برکه ای خاموش، و اسکله خسته ای که کنارش به خواب رفته است. هیچ چیز به اندازه نشستن روی این اسکله و تماشای غروب آفتاب، حالت را خوب نمی کند. آفتاب هم دارد می میرد. مثل تمام ماهی ها. سرما هنوز تم...

بیمارستان لعنتی

چالش وبلاگ نویسی قسمت چهارم همینطور که می دونید، به خاطر بیماری پدرم، چند ماهی دستمون بند بوده و هست. اول از همه، به خاطر همدردی دوستان عزیز و دعای خیرشون، یه تشکر ویژه دارم و از همتون خواستار دعای سلامتی برای همه بیماران مخصوصا پدر بنده هستم. یه عذر خواهی هم به خاطر غمناک بودن نوشته هام دارم. متاسفا...

کناره گیری معقولانه!؟

صبح ها، در محل کار، پشت لپ تاب بی حوصله ام که می نشینم، پشت میزی آشفته با وسایل فراوان و بی ربطی که روی آن است، با کارهای بسیار زیاد و نا تمامی که دارم، حسابی حالم زار می شود. آخر این برنامه نویسی کوفتی چه بود که تقدیر من شد؟ با هر چشم بر هم زدنی، تکنولوژی غوغا می کند. آنچنان سریع رشد می کنند این فریمورک ها و کامپوننت های لعنتی که مرا زیر پای خود لگد می کنند. رییسم یکی...

چالش وبلاگ نویسی(قسمت دوم) وقتی که می نویسم

قرار شد بی بهانه بنویسم. بدون در نظر گرفتن اینکه چه واژگانی به ذهنم خطور خواهند کرد و یا نوشته ام چه شروع و خاتمه ای خواهد داشت. تمام این سال هایی که دست به...

چالش وبلاگ نویسی (قسمت اول)

هیچ وقت عقیده نداشته ام که نوشته های من بهترینن. شاید از تواضع بسیار بالای من باشد که بعید می دانم. شاید هم از عدم اعتماد به نفس کافی. نمی دانم. ولی آن چیزی که مسلم است، این چالش وبلاگ نویسی...