ماجراهای آقای هَدَرزاده! (دو: وی به صف نانوایی می‌رود!)

https://virgool.io/Mrwasted/%D9%85%D8%A7%D8%AC%D8%B1%D8%A7%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%A2%D9%82%D8%A7%DB%8C-%D9%87%D9%8E%D8%AF%D9%8E%D8%B1%D8%B2%D8%A7%D8%AF%D9%87%D9%88%DB%8C-%DA%AF%D9%81%D8%AA%D9%85%D9%86-%D9%87%D9%85-%D9%BE%D8%B3%D8%B1-%DA%A9%D8%B3%DB%8C-%D9%86%DB%8C%D8%B3%D8%AA%D9%85-rkbrnwgyibui

هدرخان اهل نان گرفتن نیست.برای اولین و به دلیل بیماری همسرش ناچار شد به رفتن به نانوایی تن دهد. بنابراین راهی نانوایی شد.از بخت بدش با یک صف عریض و طویل روبرو شد.بنابراین داخل صف ایستاد.

همین جور که در صف ایستاده بود،چشمش به کسی افتاد که بدون اینکه در صف بایستد،خود را به در نانوایی رساند و پس از نثار یک چشمک به یکی از شاغلین در نانوایی،نانش را خارج از نوبت گرفت و رفت.هدر خان که همیشه ادعای تیزی اش می شد،با تماشای این صحنه،صف نان را به سرعت ترک کرد و خود را به در نانوایی رساند و مانند آن مرد،به یکی از شاغیلن در نانوایی چشمک زد!

کسی که مورد چشمکِ هدرخان واقع شد.چون با او هیچ آشنایی قبلی نداشت،چشمک او را مورد دار پنداشت و بدون هیچ تعللی،یک مشت محکم حواله ی چشمِ هدرخان کرد.هدرخان پس از کشیدن یک فریاد با شدت صد دسی بل،بدون هیچ اعتراضی صف نانوایی را ترک کرد.

از پشت شیشه ی یکی از مغازه ها،نگاهی به صورت خودش کرد و از مشاهده ی چشمِ ورقلنبیده اش،سخت برآشفت و از خود پرسید:«چرا چشمک من خطا رفت؟!»

غم بر دل هدرزاده هوار شد.سپس در حالی که این دو بیتی باباطاهر عریان را می خواند:

اگر دردم یکی بودی چه بودی

وگر غم اندکی بودی چه بودی

به بالینم طبیبی یا حبیبی

ازین هر دو یکی بودی چه بودی

به راهش ادامه داد.علّت خواندن این شعر این بود که هدرزاده از وسواس تقارن،به شدت رنج می برد.این را می شد از طرز آرایش موهایش هم فهمید.بنده ی خدا به چه کنم چه کنم افتاده بود که یهویی فکری که به نظر خودش،خیلی هم بکر بود،به نظرش رسید.

برای این که به فکر بکر خود جامه ی عمل بپوشاند،خودش را سریع به یک نانوایی شلوغ دیگر رساند.دوباره در صف نایستاد و دوباره بدون توجه به مردم،خود را به در نانوایی رساند و دوباره همان چشمک را نثار یکی از شاغلین در نانوایی کرد و سریع آن طرف صورتش که دارای چشم سالم بود را به سمت شاغلی که مورد چشکمش قرار داده بود،گرفت!

کسی که مورد چشمک هدرخان واقع شده بود.خیلی ملیح و با اطوار خاصی که خیلی شبیه دیگر مردان نبود، خود را به هدرخان رساند.امّا به جای این که با یک مشت محکم،مشکل وسواس هدرزاده را حل کند،با صدایی آرام چون صدای تکان خوردن برگِ گل در فصل بهار،درِ گوش او چیزی گفت.

کسی که اول صف ایستاده بود و در حال برداشتن نان بود،فقط توانست عبارت«شماره تلفن»را بشنود!

سایر کسانی که داخل صف بودند،در کمال تعجب،هدر خان را دیدند که بدون اینکه نانی در دست داشته باشد و یا مشکل وسواسش حل شده باشد،در حالِ دویدن و دور شدن از نانوایی است.

از آن پس:دیگر هیچ کس هدرخان را در صف نان و یا در حال چشمک زدن،ندید!